Vivian voelde zich vanmorgen al weer een stukje beter. Na het ontbijt gingen we op pad naar Etosha. Direct na binnenkomst zagen we 4 Dikdiks. Dikdiks zijn erg kleine antilopen, slechts 30 tot 49 cm hoog. Ze zijn zo genoemd vanwege het geluid dat ze maken als ze gealarmeerd zijn. Ze komen niet in Zuid Afrika voor.

Het was erg droog in het park, bij de Dikdik drive waren de struiken helemaal bestoven met wit stof, het zag er uit als de rijp op de takken op een Hollandse wintermorgen.

Het was een beetje bewolkt en het licht was niet goed voor foto's. Daarna reden we naar het waterhole Two Palms aan de rand van de Fisher Pan. Hier zagen we afgelopen november de cheetah met haar cubs die een springbok te pakken kreeg. We waren nog niet lang aan het rijden of we zagen enkele auto's stilstaan. Tegelijkertijd zagen we een cheetah weglopen, verder van het pad af. De cheetah had blijkbaar een kill gemaakt maar was net voordat wij daar arriveerden door jakhalzen verjaagd. Die waren nu aan de bok aan het trekken. We reden een eindje verder in de hoop haar daar te kunnen zien, maar helaas. We draaiden weer om terug naar de jakhalzen en de buit en na een poosje kreeg een ranger in een safari jeep de cheetah weer in het oog. We volgden haar een poosje totdat ze achter een termieten heuvel ging liggen, onzichtbaar vanaf het pad. Inmiddels waren de wolken grotendeels verdwenen en de koperen ploert deed weer haar best om alles door en door op te warmen.

We reden richting waterhole Kalkheuwel, daar stonden veel zebra's en black faced impala's. Onderweg er naar toe zagen we een honeybadger (honingdas), die ver van het pad af in het korte gele gras liep. Het zwart met zilver was goed zichtbaar op de wit/grijze bodem. Gelukkig kwam het diersteeds dichter naar het pad, maar het liep zo snel dat we het amper in de auto konden bijhouden.

Bij waterhole Okerfontein was niets te zien. We stootten wel op twee olifanten die aan de rand van het pad van een droog bosje stonden te eten. In de verte liepen nog 3 olifanten. Ook giraffen, gemsbokken, zebra's, struisvogels, gnoes, cori bustards en veel, heel veel bokken.

Toen we andermaal bij de afslag naar Kalkheuvel waren, wees een tegenligger met zijn hand dat we af moesten draaien. Het waterhole stond vol met olifanten, zebra's, eland, kudu's en bokken. Een prachtig gezicht, zoals je op de meeste foto's van Etosha ziet, maar wat wij, omdat we nog niet eerder in de droge periode in het park waren, nooit eerder gezien hadden.

Verder was er niet veel te zien, we besloten dat het genoeg was geweest, maar wilden op weg naar de uitgang nog even de Dikdik drive rijden. Daarbij kwamen we eerst langs het waterhole Klein Namutoni. Dat stond vol water en vol olifanten die genoten van een bad in het diepe water. Ze spetterden en trompetterden dat het een lieve lust was. Aan de rand ervan een zestal giraffen, een beetje afzijdig van het olifanten geweld. Want er stonden nog twee andere kuddes olifanten geduldig te wachten op hun beurt. Kudu's liepen af en aan, zo ook impala's en springbokken. Je zou het er de hele middag hebben uitgehouden als het niet zo warm was geweest.

Bij Emanya stond een boete op het nuttigen van eigen voedsel en drank. We hadden ons ook niet aangemeld voor een lunch. En het was te warm (weer ruim 34 graden) om een boterham te pakken op een picknickplaats. We namen daarom een klein hapje bij de Mokuti Lodge, direct aan de uitgang van Etosha. Een grootschalige lodge, die nu wordt gerund door O&L.

Terug bij Emanya zagen we dat onze kamer niet was gedaan, blijkbaar was er maar één sleutel (de andere hadden vorige gasten verloren) en die hadden wij mee. Jammer dat men dat niet gemeld had. Nu moest het arme meisje in de hitte van de dag nog aan de slag.

We zelf deden het rustig aan, alle apparatuur werd opgeladen, foto's werden ingeladen en het blog en Facebook werden bijgewerkt.