Je mag pas het Namib Naukluft National Park in bij het eerste daglicht, in deze streek is dat zo rond 06.00 uur. Maar dan nog ben je te laat om de zon boven de rode duinen te zien opkomen want de route naar Sossusvlei is 65 km lang en je mag maar met 60 km per uur rijden. Het had dan ook geen enkele zin om voor dag en dauw te vertrekken. We konden het rustig aan doen, en tegen 07.00 uur waren we bij de Sossusvlei Lodge om onze bestelde picknickmand op te halen. Het was deze morgen ook nog eens bewolkt, in de afgelopen nacht had het zelfs 3 druppels geregend, dus van een zonsopkomst was niet echt sprake. Het was ondanks dat niet koud, sterker nog, rond een uur of 8 was het al 31 graden! Het laatste stuk naar de vlei is slechts toegankelijk voor 4x4's, en het zand lag er nog ruller bij dan 2 jaar geleden maar onze Disco heeft gelukkig nergens moeite mee. Vlak bij Big Mama ( een van de hoogste zandduinen in Sossusvlei, alleen Big Daddy is nog hoger en de klim een stuk langer) hielden wij onze picknick met veel vers fruit en yoghurt, vers geperst sinaasappelsap (Vivian's werk) en natuurlijk brood met vlees- en kaaswaren, en koffie, thee en melk. Wandelaars die al op de terugweg waren van de beklimming van Big Mama keken jaloers toe. De meeste mensen moeten natuurlijk met de "4x4 busdienst" naar de vlei, en kunnen hooguit een flesje water meenemen. Na het ontbijt gingen Vivian en ik op pad, Ad was verhinderd vanwege de blessure aan zijn kleine teen, Vera heeft last van hoogtevrees. Zij installeerden zich op de meegenomen stoeltjes met een boek en een puzzel! Zonder felle zonneschijn viel de klim dit keer mee, het was bovendien erg rustig, wij waren op dat moment bijna alleen boven. We zijn dan ook een hele tijd op de top blijven zitten, daar voel je je zoiets als King of the World met een adembenemend 360° zicht op het duinen landschap. Via de steile helling naar beneden "gehold" waar we uitkwamen in de vlei. Niet lang geleden heeft daar water gestaan, je kon het zien aan de gebarsten klei waarvan de bovenste dikke laag als een gebakken aardewerk pot gekruld omhoog stond. Veel van de struikjes hadden bloempjes, terwijl andere struiken al uitgebloeid waren. Bij Dune 45 (op 45 km afstand vanaf de ingang van het park) hielden we andermaal halt, dit voor Ad, want de parkeerplaats ligt pal voor het parkeerterrein, zodat ook hij kon genieten van het rode zand, zonder al te ver te hoeven lopen. De zon scheen hier, al was het niet uitbundig. Onder een boom lag een gemsbok in de schaduw, hij liet zich door ons niet storen en we konden hem tot op enkele meters benaderen. Ook waren er veel springbokjes en struisvogels in het park. Tot slot reden we naar het viewpunt van de Sesriem Canyon, en V en ik zijn een stukje afgedaald om wat foto's te kunnen nemen. In de Lodge dronken we een koffietje met een heerlijk stuk pumpkin taart, terwijl we daar een half uurtje konden wi-fi'en (uiteraard tegen betaling). Thuis gekomen gingen de 2 V's een baantje zwemmen in de kleine pool en Ad ging aan het brood bakken. Dit keer stond ciabatta op het menu. Het avondmaal smaakte weer heerlijk met al die verse salades die bij de deur afgeleverd worden, wat een service! We konden genieten van een bijzonder mooie, maar niet volledige zonsondergang. Sommige stukken van de geel gekleurde woestijn en een deel van de donkere bergen werden in een gouden licht gezet, daar tussenin stond een regenboog. Een bijzonder mooi einde van onze twee dagen in de woestijn.