Ook deze dag hadden we een lange reis voor de boeg, van Sossusvlei door het Namibrand Nature Reserve naar Aus, en vandaar over de geasfalteerde B4 naar Lüderitz. We waren dan ook vroeg op pad. De C27 was een stuk minder goed berijdbaar, stenen spatten steeds achter tegen de auto, en op een gegeven hoorden we een knal en zagen dat de achterruit in duizend stukken was geslagen. Het was nog één geheel vanwege de "smash & grab" veiligheidsfilm die hierop aangebracht was. Om te voorkomen dat de ruit er bij de eerste de beste hobbel toch nog uit zou vallen, bevestigde Ad nog een hele rol tape rond en op het glas Toen we uit de Namibrand waren, namen we de afslag D707, die door het Tirasgebergte en direct langs de rand van de Namib Naukluft woestijn voert. De uitzichten waren adembenemend, aan de linkerkant de donkere bergen, daarvoor en ook aan onze rechterkant geel gekleurde vlakten met hier en daar een groene waas, op de achtergrond aan de rechterkant de rode zandduinen van de woestijn, daar tussenin de dirtroad van oranje/rood zand. Niet voor niets wordt deze route ook wel de landschappelijk mooiste van Namibië genoemd. We zagen grazende spring- en gemsbokken, parmantig rondstappende struisvogels, zebra's maar niet de giraffen, waarvoor borden langs het pad ons wel waarschuwden. We kamen op deze route meer auto's tegen dan in de voorgaande dagen bij elkaar, zelfs twee moedige mannen op met tassen volgeladen fietsen! Rond half een bereikten we de geasfalteerde B4, op slechts een paar kilometer van Aus vandaan. In het Bahnhofhotel namen we een kleine lunch, de service was ontzettend traag daar, maar het terras was gezellig en zat vol met toeristen. De resterende 120 km legden we in no time af, en hoe verder we Lüderitz naderden, hoe meer het begon te waaien. Ook de temperatuur daalde van 38 naar uiteindelijk 23 graden. Op ca. 20 km van het stadje vandaan waaide het eerste zand over de weg, de schuivers waren iets verderop al hun werk aan het doen, een nooit eindigende job want Lüderitz heeft slechts 8 windstille dagen in het jaar! In de zomer waait het gemiddeld 30 km per uur, in de namiddag kan dit tot 40 km per uur oplopen. De stad Lüderitz ligt ingeklemd tussen de oceaan en de woestijn en vormt een enclave in het Sperrgebiet, een 26000 km2 groot woestijngebied dat rijk is aan diamanten. Dit Sperrgebiet mag slechts met een speciale permit betreden worden en dan nog alleen onder begeleiding van een gids. Voor de rotsachtige kust liggen talrijke eilandjes, daarom werd het gebied lang Angra Pequena (smalle baai) genoemd totdat de Duitse koopman Adolf Lüderitz de baai en het omliggende gebied kocht in 1883 en het onder Duits Protectoraat plaatste. Het werd daarmee de belangrijkste haven van Duits Zuidwest Afrika en werd omgedoopt tot Lüderitzbucht, later afgekort tot Lüderitz. Nadat we bij Liz (Vivian heeft Liz leren kennen op een van haar Afrika reizen) in het tourist office een permit gekocht hadden voor Kolmanskop, checkten we in bij het Nesthotel, direct aan een van de baaien gelegen. Onze kamers met piepkleine balkonnetjes keken dan ook uit over het water. We namen een drankje op een beschut terras en gingen aan het begin van de avond naar een plaatselijk restaurantje. De vis was vers, smaakte erg goed en was belachelijk goedkoop. Voor 4 hoofdgerechten met een fles wijn en cola moesten we inclusief tip zeggen en schrijven 45 euro betalen!