Met het geluid van de branding direct onder ons balkonnetje waren we in slaap gesukkeld, nadat we eerst nog een tijd met internet waren bezig geweest. Dit werkte namelijk pas fatsoenlijk nadat de meeste internetters blijkbaar naar bed waren.  De zon scheen toen we opstonden en een uitgebreid ontbijt gingen nemen. En we waren al vroeg op weg naar Kolmanskop Ghost Town. Kolmanskuppe, zoals de stad oorspronkelijk heette, was de eerste mijnstad in Namibië nadat er voor het eerst diamanten ontdekt waren in 1908. Zonder toevoer van vers water, zand alom en de hevige wind iedere dag was het leven in eerste instantie erg moeilijk, maar al snel begon het stadje te floriseren en groeide uit tot een van de welvarendste steden ter wereld. Er was een school, een politiestation, een Kasino waar in behalve een gokpaleis, ook een restaurant, bar en een concerthal gevestigd was. Verder een bakker, een slager, een "general dealer" en het belangrijkste: een ijsfabriek. Een gratis blok ijs werd iedere dag bij elk huis afgeleverd.  Kolmanskop slaagde erin te overleven ondanks WO1, de Grote Depressie en een groot deel van WO2. De mijn werd echter in 1943 gesloten en dit betekende het einde van de stad. Het geheel ligt er nu verlaten, half bedolven onder het zand, en gedeeltelijk ingevallen bij. Het is echter erg interessant om te zien hoe alles met alweer die Deutsche Gründlichkeit gebouwd werd in die jaren. Je mag overal vrij rond lopen, de huizen ingaan en daar zien hoe de mijnopzichter het mooiste huis tot zijn beschikking had, terwijl bijvoorbeeld de leraar het met wat minder moest doen. In enkele opgeknapte gebouwen waren nu respectievelijk een museum, een coffeeshop en een klein winkeltje gevestigd.  Omdat we zo lekker vroeg waren, werden we niet gehinderd door toeristen die net op het verkeerde moment voor je lens langs lopen. Het was ook niet warm en de wind waaide alweer behoorlijk, zij het niet op volle namiddag sterkte. We werden zowat gezandstraald maar dat bleef de hele dag zo.  Hierna zijn we de Lüderitz Peninsula Scenic Drive gaan doen, een route van ca. 50 km die tot aan Die Grosse Bucht het Sperrgebiet inloopt. Het eerste stuk was bar lelijk, pas bij de Second Lagoon werd het mooier met flamingo's die vooraan in het water stonden, op de achtergrond het opspattende water van de hoge golven. Omdat we vreselijk veel zin hadden in koffie, sloegen we enkele baaien over en reden voorbij de vuurtoren rechtstreeks naar Diaz Point waar een heel leuk eenvoudig restaurantje direct aan zee stond. De walnotentaart smaakte eigenlijk naar meer maar we hadden besloten het rustig aan te doen vandaag, één stuk voor 3 personen....  Gelukkig zaten we beschut op het terrasje, maar dat werd anders toen we de trap naar het Diaz Cross wilden beklimmen. Je moest je met 2 handen vasthouden aan de reling anders zou je zo de zee in gewaaid zijn. Hoe hoger we klommen, des te heviger werd de wind. Vera gaf het direct op, die zag niets meer door het zand in haar lenzen.  Dit punt is genoemd naar de Portugese zeevaarder Bartolomeu Diaz, die hier als eerste Europeaan in 1487 landde. Hij rondde in opdracht van zijn koning Kaap de Goede Hoop en op de terugweg richtte hij op deze plek, geheel naar Portugese gewoonte, een stenen kruis op ter ere van de Portugese koning. Op de top staat nu een stenen replica van het kruis, het origineel bevindt zich in musea in Lissabon en Kaapstad.  We reden daarna weer verder maar hebben daarbij niet alle baaien aangedaan. De Fjord baai klonk interessant genoeg om even te gaan kijken. Via een smal steil pad tussen de rotsen door kwamen we tenslotte beneden uit bij iets wat inderdaad op een piepklein fjord leek. Erg mooi om te zien. Omdat we hier wat meer beschut waren tegen de wind, hielden we een picknick met echte Duitse broodjes en een glaasje wijn. Het is tenslotte vakantie!  De Grosse Bucht was groot, zoals de naam al deed vermoeden, maar ook hier stond veel te veel wind, we zijn niet eens uit de auto gestapt. Verder rijden vanaf dit punt is niet toegestaan, je mag in feite niet eens aan de rechterkant van het pad af.  Terug bij de Second Lagoon begonnen net de voorbereidingen voor het snelheidsrecord windsurfen in een smalle stroom die evenwijdig aan het strand aldaar loopt. We hebben even staan kijken tot welke snelheden die makkers kwamen, een schitterend gezicht hoe zij door het water kliefden op hun surfborden.  Aan de andere kant van de stad ligt dan een zogenaamd beschut stuk strand, Agate Beach genoemd. Een mooi strand met de witte woestijnduinen op de achtergrond, maar even goed winderig. Door die wind hadden we helemaal niet in de gaten dat het toch 27 graden was geworden.  Na thuiskomst vleiden de dames zich dan ook met een boek bij het zwembad. Daarna was het tijd voor een sundowner in een van onze kamers met zicht op zee en tenslotte gingen we dineren in het Penguin Restaurant van het hotel. Dit restaurant staat bekend om zijn fantastische visgerechten.  Morgen is het weer vroeg dag want dan rijden we van de zandwoestijn naar de steenwoestijn bij Fish River Canyon.