De kreeft gisteravond zag er geweldig uit, maar sommige stukken waren erg droog. En uitgerekend op de morgen van ons vertrek waaide het veel minder hard dan de voorgaande twee dagen.  Tegen acht uur zetten we koers naar het oosten en bij Garub op een afstand van ca. 20 km van Aus sloegen we af om de wilde paarden te bekijken. Het verhaal gaat dat ze in een ver verleden in die buurt achter gelaten zijn door het leger van de Suid-Afrikaanse Unie, niemand weet het precies. Met het karige voedsel in de woestijn is het eigenlijk een raadsel hoe ze kunnen overleven. Er is een waterhole gemaakt en niet ver daar van af een hide. Toen we aan kwamen rijden stonden ze met tientallen in de buurt van dat waterhole maar bij het geluid van onze nadering galoppeerden ze weg verder de woestijn in. We zagen in de gauwigheid een veulen dat op veilige afstand van ons ging drinken bij zijn moeder.  De rit naar Rosh Pinah, een mijnstadje in het uiterste zuidwesten van Namibie en tegen het Sperrgebiet aan gelegen, verliep voorspoedig. Daar aangekomen deden we snel wat boodschappen in de goed uitgeruste Spar en reden weer verder het Ai Ais National Park in. De dirtroad loopt evenwijdig aan de Oranjerivier die even verder bij Oranjemund (het diamantgebied bij uitstek) in de Atlantische Oceaan uitmondt. De verse broodjes werden met zicht op het water verorberd waarna de reis werd voortgezet. Bij Aussenkehr bogen we af op de C37, een onverwacht goede weg. Tegen half 4 kwamen we aan in Restcamp Ai Ais, gelegen bij de Fish River Canyon. Ai Ais betekent "brandend water" zo genoemd naar de warmwaterbronnen ter plekke. In eerste instantie leek het resort er wat stoffig en verlaten bij te liggen, later zagen we nog meer gasten en een overlander met kampeerders. Ons chalet was belachelijk groot met een enorme keuken annex woonkamer, 2 grote terrassen, een ruimte met een jacuzzi, die echter niet gebruiksklaar was, 2 hele grote badkamers en 2 idem slaapkamers. Er was enige verwarring omdat NWR niet erg duidelijk is op hun website, daar stond namelijk 3 beds, wat door iedereen geinterpreteerd wordt als zijnde 3 slaapkamers (daar hadden we ook om gevraagd bij de boeking). Vivian ging dus haar beklag doen en na wat gezeur kreeg zij een gratis hotelkamer toegewezen. Deze hotelkamers komen met een eigen deur uit in het binnen thermaal bad, een heel handig concept.  Na de inmiddels gebruikelijke koude G&T gingen we op onderzoek uit. Het zwembad, dat ook gevoed wordt met water uit de warmwaterbron lag praktisch tegenover de deur, en had ook een enorme afmeting. Het water was heerlijk warm, dat klinkt natuurlijk raar bij een buitentemperatuur van ruim 33 graden. Maar de zon verdween al vroeg achter de hoge rotsbergen, waardoor het zelfs fris aanvoelde als je uit het water kwam.  Na een verkwikkende zwempartij bekeken we Vivian's kamer en gingen en passant even het nog warmere thermaal bad in. Dit complex zag er goed uit, maar er was geen levende ziel te bekennen. Toen we wat later buiten op ons terras aan de avondmaaltijd zaten (pasta en gemengde sla) was het al behoorlijk afgekoeld. We gingen vroeg naar bed.