We werden wakker bij het eerste ochtendgloren, we hadden immers aan drie kanten grote ramen en de gordijnen waren van een "see through" materiaal. Weer kleurde de hemel prachtig rood en zoals in dit deel van de wereld gebruikelijk, werd het in no time licht en zonnig. Vanuit het bed was het uitzicht net zo mooi als in de superdure Wolwedans Lodge in het Namibrand Nature Reserve (daar waar Brad Pitt en zijn Angelina op huwelijksreis hebben gelogeerd en wij zelf zijn daar tijdens ons eerste bezoek aan Namibië twee dagen geweest).  Op verzoek van de twee V's was het ontbijt pas om 09.00 uur zodat ze eens lekker konden uitslapen. Daarna gingen Ad en Willy aan de slag met onze auto en op site inspection naar het nieuwe huis in aanbouw voor Willy en Rodica, en het onderkomen voor de staff. De nieuwe Spa ruimte was ook bijna klaar, de masseuse was zelfs al beschikbaar indien gewenst.  De zon scheen, er was geen wolkje in de lucht, maar de koude wind was nog niet helemaal gaan liggen. Maar allengs werd het warmer bij het zwembad en we verkleurden ongemerkt iets te hevig.  De kruipolie bracht overigens vooralsnog niet de oplossing, de auto bleef haperen. Na de lunch gingen we weer op nature drive met Willy en de game tracker, dit keer naar de Oranje rivier. We zagen wat meer wild dan de dag ervoor: struisvogels, kudu's, elanden en een steenbokje. Aan de rivier was het in de schaduw van wat struiken goed toeven, de mannen gingen aan het vissen, Vera deed ook een poging, Vivian zwom een rondje en Léonne hield de supervisie. De mannen vingen veel kleine yellowvisjes, maar de gametracker had een paar dikke exemplaren te pakken. Tussendoor een heerlijke gin tonic en tot slot een drive langs de voormalige missiepost en door de bergen weer naar de Lodge. Het was gedurende de dag steeds warmer geworden en terug in de jeep merkten we dat de weinige wind weer zwoel was. We zagen cheetah sporen maar ze hielden zich goed schuil. Sinds een van hen is afgeschoten door een buurman die niet van cheetahs houdt, zijn ze veel schuwer geworden en blijven bij mensen uit de buurt.  Sandfontein had in het verleden een bloeiende gemeenschap. Het huis waar nu nog de staff en Rodica en Willy in gehuisvest zijn, was een politiestation aan een drukke verbindingsweg tussen Zuid Afrika en Namibië. De katholieke misiepost, bestaande uit diverse gebouwen en een soort kerkje, lag dicht bij de rivier. Deze post is nu verlaten op een enkele bewoner na die moet voorkomen dat er vanuit de Zuid-Afrikaanse kant van alles gestolen wordt. Omdat Sandfontein over een natuurlijke waterbron beschikte, was deze plaats van groot belang. Er is zelfs om gevochten tussen de Zuid-Afrikaners en de Duitsers (slag bij Sandfontein). Een paar jaar geleden is er op de farm naar uranium gezocht, waardoor de plannen voor de lodge en de conservation enige tijd stil kwamen te liggen. Uiteindelijk werd er niet genoeg gevonden om het mijnen de moeite waard te maken maar het heeft de shareholders in de farm geen windeieren gelegd. Het mijnbedrijf heeft al die tijd de missiepost gehuurd tegen wat Willy noemde een belachelijk hoge huur en met dit geld hebben ze alle nieuwe gebouwen kunnen betalen.  Deze avond aten we alleen, Rodica was al met de kinderen naar Springbok, waar zij naar school gaan en de hele week in een wat ze hier kosthuis noemen, verblijven. Er stond oryxsteak op het menu maar we hebben inmiddels ervaren dat niet alle stukken van dit vlees even lekker zijn.  We besloten de volgende dag direct na het ontbijt op een normale tijd te vertrekken in plaats van zoals gepland pas direct na de middag. Een gamedrive in de vroege ochtend had immers weinig zin omdat er toch niet veel wild te zien is in deze uitgestrektheid. En de rit naar Springbok zou sowieso meer tijd vergen nu de auto maar met beperkte snelheid rijdt.