Vanmorgen heel vroeg uit de veren en ondanks dat waren we niet voor half 7 bij de Orpen Gate. Daar deden ze, zo leek het wel, aan een stiptheidsactie. Onze auto werd 2 x gecontroleerd op alcohol en wapenbezit. De dame bij het inchecken liet ons 5 minuten voor niets wachten, want toen kwam ze met de mededeling dat Wild Card bezitters ook bij de eigenlijke toegangspoort konden inchecken. Daar zat iemand achter de computer die ooit de eerste prijs moet hebben gewonnen in traagheid. Enfin rond 7 uur waren we dan toch eindelijk binnen!

We werden gelijk begroet door zebra's, giraffen, impala's en een paar olifanten. Daarna was het erg rustig. Bij Bobbejaanskrans, waar je vanaf een hoogte een mooi uitzicht hebt over het "veld", namen we een kop koffie met een peperkoekje. We raakten aan de praat met een man uit Kaapstad die twee Nederlandse meiden bij zich had. Zij hadden rond half 7 op dezelfde weg die wij gereden hadden, niet alleen een luipaard over zien steken, maar ook twee leeuwen. Dat was balen voor ons!

We reden daarna door naar Satara en namen het beroemde S100 pad, dat oostwaarts langs een rivier loopt. Op het eerste stuk was het ongewoon rustig, in feite geen enkel dier te zien. Toen kwamen de impala's, gevolgd door waterbokken, kudu's, zebra's, wildebeest en een enkele giraf. Het was warm ondanks het feit dat de weerman koel weer had aangekondigd. Plotsklaps zagen we een cheetah uit het hoge gras naar het pad lopen. Ze ging aan de rand van het pad zitten om te wachten op haar schattige kleuter, die zich even later bij haar voegde. Wij stonden, met nog een andere auto, gelukkig vooraan. Ze gingen samen midden op pad zitten, waarna de moeder wegliep in het hoge gras aan de andere kant van het pad. Het kleintje bleef nog even en rolde zich helemaal om in het warme zand. Daarna kwam zij/hij door het gras langzaam op onze auto toelopen. We konden mooie foto's maken, al onze eerdere frustraties waren weer verdwenen en de dag kon al bijna niet meer stuk. Niet wetende wat er nog voor ons in het verschiet lag!

Het uitgebreide ontbijt op de Nwanetsi picknickplaats (klaargemaakt op onze nieuwe schotel) smaakte heerlijk in het zonnetje (ca. 23 graden). We besloten er maar een dag van te maken en namen daarna vanuit de hoofdweg het pad langs de Nwaswitsontso rivier. Er zat echter helemaal geen water in en we vreesden het ergste. Maar we bleven gelukkig veel dieren zien, waaronder verschillende keren giraf, nyala, impala, waterbok, zebra, steenbokje, buffels, bateleur, saddlebilled stork, wolnek storks en olifanten. Ook kwamen we voorbij een doodgereden steenbokje. Zo zielig! Gelukkig zien we zoiets heel erg zeldzaam.

Op de Muzandzeni picknickplaats stopten we even om de benen te strekken, er vlogen ontzettend veel lastige hornbills en starlings rond, daar hadden we tot nu toe helemaal geen last van gehad.

We waren het turen allemaal een beetje moe toen we op de hoofdweg aankwamen tussen Satara en Orpen. Totdat een tegenligger ons vertelde dat circa 3 kilometer verder een drietal luipaarden bij- en in een boom zaten.

Ad zette er meteen vaart in, en de 3 km bleken er wel 5 te zijn. Maar de plek konden we niet missen want er stonden verschillende auto's. We zagen in de gauwigheid een paar vlekken in de boom en wat vlekken op de grond, daarna sloten we aan in de rij, waar vandaan we in eerste instantie helemaal niets zagen. Toen wij aan de beurt waren, wat dichter naar het gat in het struikgewas toe, zagen we inderdaad een luipaard op een tak in de boom hangen. Het dier lag te slapen en vanuit deze positie zagen we slechts een poot en een stukje kop. Van de grotere slapende kat op grond ook alleen maar vlekjes. De man in de auto tegenover ons, probeerde maar duidelijk te maken waar de derde luipaard in de boom zat, maar die konden we door het dichte struikgewas echt niet zien.

Totdat dat onzichtbare luipaardje begon te bewegen en in de richting van de andere begon te klimmen. Iedereen hield de adem in, want dat was een fantastisch schouwspel. En ja hoor, ook "ons" luipaardje werd wakker. Zij/hij bekeek ons en de hele rits auto's heel intens en geïnteresseerd (vooral als de camera's klikten bewogen de oortjes iedere keer) en we konden prachtige foto's maken. Op een gegeven moment zaten ze samen, dicht bij elkaar op de boomtak voor de opening in het struikgewas. Er werd nog wat geklommen en gesprongen, een beetje gestoeid, ze likten elkaar en toen kwamen ze naar beneden. De laatste sprong leek een uitdaging te zijn want slechts een van hen waagde de sprong, terwijl de moeder, inmiddels ook rechtop, nauwlettend toekeek. De andere durfde blijkbaar niet en klom weer omhoog, steeds gadegeslagen door de twee beneden. Toen de durfal uitgebreid begroet was door de moeder, klom die andermaal in de boom. We konden er eigenlijk niet genoeg van krijgen. We hadden al eerder fatsoenshalve te kennen gegeven dat we anderen ook een kans wilden geven op onze "eerste rang plek", maar niemand wilde vooruit of achteruit zetten, bang dat onmiddellijk zijn plaats ingenomen werd door iemand anders. We konden geen kant op en daarom waren we in staat alles "noodgedwongen" te blijven volgen vanuit onze prime position. Tenslotte hebben we toch maar doorgeduwd. We hadden honderden foto's, waarvan natuurlijk de eerste opnames gelijk de prullenbak in konden. Maar er bleven genoeg prachtige foto's over van deze unieke sighting.

Thuis hadden we met vereende krachten zo de nasi goreng in elkaar gezet. Een fluitje van een cent op de nieuwe skottelbraai volgens Ad. Het werd die avond veel kouder dan enige vorige avond, het was dan ook helemaal helder geworden in de loop van de dag. Na het uitzoeken van de foto's, een kop thee en een glaasje wijn, kropen we onder de wol.