De volgende morgen schijnt de zon alweer als we rond half 7 wakker worden. Nog wel een verdwaald wolkje hier en daar en het ziet er "schoongewassen" uit buiten, het rode zand door het vocht nog dieper van kleur. De vogels vliegen af en aan en een yellow mongoose sluipt door het gras.

Ontbijt is erg smakelijk met echte cappuccino's uit een Jura machine! We klimmen daarna het rode duin op naar het sundowner deck om van het uitzicht te genieten en wat foto's te maken. Vivian verhuist naar een chaletje aan de andere kant, daar waar je vanaf je stoepje een prachtig uitzicht hebt over de met gras begroeide duinen. Haar vorige chalet is nog niet gerenoveerd en het lawaai van de oudere airco heeft haar uit de slaap gehouden vannacht.

Het is goed toeven bij het zwembad, het aqua blauw van het water steekt mooi af tegen het rode zand en het geel-witte gras. Daarboven een strak blauwe lucht. Witte vlinders fladderen boven het nog natte gras. Er waait een lekker verkoelend windje en de temperatuur van het water is aangenaam. Het springbokje is nergens te bekennen.

Als lunch nemen we een cracker met tonijn, daarbij een glaasje van de overgebleven chardonnay van gisteren. De wind is inmiddels aangewakkerd tot bijna stormachtig, het zand kruipt overal in, en als je uit de beschutting van je terrasje stapt, wordt je bijna gezandstraald. We relaxen wat, drinken thee met een klein stukje gebak en gaan dan op nature drive door het schitterende Kalahari landschap. We rijden door de duinen, door gele grasvlaktes, langs een zoutpan, die weliswaar vele stukken kleiner is dan Etosha, maar er net zo uit ziet.

We zien springbokken, gemsbokken, een grote kudde red hartebeest, struisvogels, een hele bende suricates (meerkatten), gieren en jonge gemsbokken, die nog niet zo kenmerkend getekend zijn als hun ouders.

Aan het eind van de rit haalt de ranger verse springbokbouten op en dan gaan we de cheetah's voederen. Deze drie cheetah broers zijn jaren geleden als amper 3 maanden oude weesjes naar de farm overgebracht. Ze leven in een ruim gebied, waar ze vrij kunnen bewegen. Ze hebben echter nooit leren jagen en krijgen daarom hun dagelijkse portie vlees. Het is wat toeristisch maar voor veel bezoekers de enige kans deze mooie dieren van dichtbij te kunnen zien.

Voor de sundowner gaan we de duinen in, langs de idyllische camping plekken, ieder met "private ablutions" en waarvan er twee bezet zijn. Het is werkelijk schitterend boven op het duin en met een G&T in de hand zien we de zon langzaam ondergaan.

Het eten is niet half zo lekker als de dag van gisteren. De starters gaan er goed in (springbok carpaccio of een kaas en uien taartje), maar onze vleeskeuze bij het buffet is verkeerd (raar smakende bief spiezen). De alternatieve vis wil niemand behalve Vera proberen. Het dessert bestaat alleen uit chocolade pudding en ijs met chocolade saus, ook iets waar niemand van ons mee weg loopt. We sluiten de avond af met een ijskoude Amarula, betalen de rekening en lopen in het donker, onder de duizenden sterren van het Zuidelijk Halfrond, naar onze kamers.