Camp Elephant doet de naam eer aan; bij het wegrijden bevinden zich twee grote olifanten direct bij de poort. Even lijkt het zelfs of een van hen naar binnen wil stappen. Hij bedenkt zich echter op het laatste moment. Een stukje verder zien we nog twee wat kleinere exemplaren. Een leuk afscheid van Erindi! Op weg naar de Kalkfeld Gate zien we veel bokken, en twee kuddes giraffen, waarvan er een bestaat uit moeder, een kind en nog een kleuter. Ze staan niet ver van het pad af en zijn helemaal niet schichtig. De kleinste is erg nieuwsgierig en komt zelfs nog een stukje dichterbij.

Van de Kalkfeld Gate naar Kalkfeld zelf zijn het dan nog eens 50 km, eerst over een goede gravelweg, later moet Ad steeds weer gas terug nemen. Het landschap is afwisselend en mooi. Kalkfeld zelf is een troosteloos plaatsje en bestaat uit niet meer dan een paar huizen, hier gaan we weer de geasfalteerde weg op naar Otjiwarongo. Een saaie weg. In Otjiwarongo tanken we, willen we Kaffee met Kuchen gaan nemen bij de Bäckerei, maar die blijkt momenteel te worden verbouwd. Dan maar koffie met gevulde speculaas op een parkeerplaats langs de weg.

Ook de rit van Otjiwarongo tot enkele kilometers voor Tsumeb is saai, pas daar wordt het landschap weer aantrekkelijk. Het is ruim 35 graden maar hoe noordelijker we komen, hoe meer bewolking er is. Het ziet er zelfs wat dreigend uit. Gelukkig klaart het richting Etosha weer wat op.

Rond twee uur staan we bij de poort van Onguma Private Nature Reserve grenzend aan het oosten van het Etosha National Park. In dit particuliere wildreservaat liggen diverse Onguma Safari Camps, en Onguma betekent ‘de plaats waar je nooit meer weg wilt'. Dit zullen we zelf nog moeten ervaren. Onguma Bush Camp is onlangs geheel gerenoveerd en heeft een prachtige ligging, vanaf het terras is er een schitterend uitzicht op de waterhole direct voor het restaurant.

Onguma Bush Camp ligt er mooi hij, met mooie oude flame trees die momenteel nog volop in bloei staan en een paar grote makalali palmen. Ook voor de twee rondaveltjes waar Vera en wij onze intrek nemen, hebben we schaduw van deze kleurige reuzen. Vivian heeft, als travel agent, een luxe waterhole view room. Daar geen bomen, het is dus eerlijk verdeeld. Kudu's staan bij het waterhole te drinken.

We nemen een broodje van de Pick 'n Pay uit Otjiwarongo en een glaasje koele wijn op ons terrasje en gaan dan even bij het zwembad relaxen. Er waait een zwoele wind, niet echt verkoelend, maar wel lekker, want het is nog steeds erg warm. We gaan geen rondje meer rijden in Etosha, dat komt morgen wel.

Voordat we in de vroege avond een G&T kunnen nemen op ons eigen terrasje, moeten we eerst een man wegjagen, die daar doodgemoedereerd een sigaret zit te roken (een Duitser, hoe kan het anders) en aanvankelijk niet weg wil gaan. Volgens zeggen heeft hij geen terras bij zijn kamer, maar dat is niet ons probleem. Uiteindelijk kiest hij eieren voor zijn geld en verdwijnt.

Het ziet er gezellig uit in het open restaurant, de mooiste tafeltjes zijn al “gereserveerd”, hoewel er nog geen mens zit. Maar wat maakt het uit, als het helemaal donker is hebben zij ook geen zicht meer want de waterhole is slechts spaarzaam aangelicht.

Eten is prima, mooie kleine porties. Vera en Ad willen als afsluiting een cognacje, en dat geeft ons een reden om nog even in de lounge na te genieten van de mooie avond. Weinig insecten hier en dat is wel heel erg prettig. Daarna is het bedtijd want het is morgen weer vroeg op.