Het is nog niet helemaal licht als we de volgende ochtend het piepkleine stukje naar het restaurant lopen voor ons ontbijt. Daarna zetten we koers richting Von Lindequist Gate die pal bij de uitgang van het Onguma reservaat ligt.

In het Onguma reservaat zelf zien we al zebra's en een paar kori bustards (kori trap in het Nederlands, de zwaarste vliegende vogel, ca. 11-19 kg).

Het Etosha Nationaal Park heeft een oppervlakte van 22.700 km2. Een kwart daarvan bestaat uit zoutmeren (pans) waarvan de Etosha pan alleen al 4.590 km2 groot is. Het Etosha National Park is e?e?n van de grootste beschermde savanne gebieden in Afrika en staat bekend als e?e?n van ‘s werelds mooiste wildreservaten. Het gebied werd al in 1907 beschermd door de Duitse gouverneur Friedrich von Lindequist, nadat het leger bij Waterberg de 'strijd' tegen de Herero hadden gewonnen, door 40.000 mannen, vrouwen en kinderen uit te moorden. Namibie? heette toen nog Zuid-West Afrika.

De naam Etosha betekent "Grote Witte Vlakte van Droog Water". Deze naam slaat op de enorme vlakte (4731 km2) die alleen na hevige regenval tijdelijk onder water staat. In dat geval, en dat doet zich voor ergens gedurende de periode van december tot februari, is het doorgaans (kurk) droge Etosha een weelderige groene vlakte waar tijdelijk veel wilde bloemen groeien.

Het lijkt alsof de receptie van Etosha nog niet open is, we rijden daarom eerst de “dik-dik loop” die voorbij een waterhole loopt. Daar zien we een spotted hyena en als we later verder rijden een hyena pup verscholen achter een bosje. De dik-dik drive had beter giraffenbosje genoemd kunnen worden, er staan namelijk ontelbaar veel giraffen te snoepen van de malse groene blaadjes.

Op het rondje zien we zebra's, springbokken, impala's, een steenbokje, struisvogels en een martial eagle. Er staan giraffen te drinken als we weer bij het waterhole terug zijn.

Langs de pan rijden we dan een stukje westwaarts. Weer giraffen, zebra's, black wildebeest, bokken, blue wildebeest, warthogs, struisvogels, een eenzame oude olifant, een jackal en zelfs blauwe kraanvogels. We drinken koffie op een afschuwelijke picknickplaats, rommelig, smerig en onderkomen. Op de terugweg zien we een paar auto's stilstaan. Bij wat naar zeggen een bijna onzichtbare leeuwin moet zijn. Wij krijgen het beest in elk geval niet gevonden. Nemen daarom een kijkje bij Kalkheuwel waterhole. Daar is het een drukte van jewelste; tientallen zebra's, een hele kudde giraffen, kudu's, en een gemsbok.

We nemen vervolgens de Fisher Pan loop. In eerste instantie is er niet veel te zien, op een paar gnoes en giraffen na. Dichtbij waterhole “Two Palms” zien we plotseling een cheetah cub op een tak van een lage boom, en een moeder cheetah onder de boom. Bij onze nadering verdwijnen ze verder van het pad af. Maar we kunnen het drietal volgen (er is nog een cub) en zien hoe de moeder zich focust op een kudde springbokken. We zien haar dichter naar de kudde sluipen, de kleintjes veilig op afstand in de beschutting van een struik. In de tussentijd hebben zich twee auto's, die aan de waterhole stonden, ook bij ons gevoegd. Plotseling gaat de cheetah tot de aanval over en de jacht begint, wij kunnen alles uit eerste hand volgen.

De bok en de cheetah komen razendsnel onze kant uit en de bok botst in blinde vaart tegen een in zijn pad geparkeerde auto. De cheetah spurt nog even door aan de andere kant van het pad en komt dan aarzelend terug om de bok, die versuft bij de auto ligt, op te halen en te verslepen onder een boompje vlak langs het pad.

Nadat ze het beest gewurgd heeft, roept ze de cubs erbij. Die ruiken en likken even terwijl de moeder naar een boompje loopt, dat wat verder van het pad af ligt, en ook meer schaduw geeft. Ze gaat daar liggen om bij te komen van de inspanning en de roept de cubs. Dat uitrusten duurt lang. De auto waartegen de bok tot stilstand kwam, is zwaar beschadigd. De hele deur is ingedeukt, wat zal de vrouw, die aan die kant zit, geschrokken zijn. Wij wachten al die tijd geduldig in de hete zon. Het is ruim 30 graden en benauwd, maar een windje dat dwars door de auto waait brengt gelukkig wat verkoeling. Intussen komen er steeds meer wolken opzetten. Bij de waterhole lopen giraffen af en aan, ze drinken een slokje en verdwijnen weer in de groene struiken.

Na meer dan een uur staat de cheetah op en sluipt voorzichtig naar de buit, de welpen volgen haar op haar hielen.

Ze sleept de dode bok naar de boom waar ze vandaan kwam, de cubs doen alsof ze haar daar een handje bij helpen, een heel grappig gezicht. Wij verplaatsen de auto en hebben nu meer zicht op de "eetkamer". De moeder begint het vel open te scheuren, de peuters klimmen in de boom, springen er weer uit en hebben totaal nog geen belangstelling voor het voedsel, totdat het vlees open ligt. Dan beginnen ze te eten terwijl de moeder plaats maakt voor de kleintjes. Wij verlaten het toneel, we hebben genoeg gezien.

Maar langs de hele Fisher Pan is er verder weinig activiteit, de pan en een waterhole staan dan ook volledig droog. Bij Namutoni eten we in de schaduw een hapje aardappelsalade met een koude kippenpoot, daarbij een glaasje wijn. En rijden vervolgens terug naar ons bush camp. Daar maken we in de koelte van Vivian's luxe suite een kopje heerlijke Nespresso en doen vervolgens ieder waar hij / zij zin in heeft. Vera verhuist ook naar een luxe suite, haar airco deed het gisteren niet en doet het nog steeds niet.

Tegen zessen nemen we op het deck een koude G&T, de wolken zien er dreigend uit, het is ook erg benauwd. Maar tot een echt onweer komt het niet, wel wat lichtflitsen en een paar druppels regen.

Als we aan tafel zitten, komen er giraffen op het water afstappen. Een schitterend gezicht tegen de rode nachtelijke hemel. Het eten smaakt niet zo geweldig deze avond, op het toetje na. Vreemd dat dit ook bij Bagatelle op de tweede avond zo was. Via Radio 1 hoort Vivian dat Oranje uiteindelijk toch aan het winnen is tegen Letland. Het mag ook wel eens. Na nog een klein slaapmutsje uit eigen voorraad gaan we naar bed.