Na het ontbijt met ei en bacon rijden we weer Etosha binnen. Het heeft geregend de afgelopen nacht en er liggen overal grote plassen water. Bovendien is het bewolkt.

We zetten gelijk koers naar het westen en slaan de waterholes die we gisteren al hebben bezocht over. We zien het gebruikelijke wild maar stoten al snel op een stilstaande auto. Het gaat om een grote troep leeuwen. Het is overigens vlakbij de plek waar gisteren de vermeende leeuwin gelegen moet hebben. We tellen 15 leeuwinnen, bijna of bijna geheel onttrokken aan het zicht door het hoge gele gras. Het is bovendien een heel eind van het pad verwijderd. Maar het is wel grappig al die kopjes net boven het gras uit te zien steken. Ze kijken allemaal één kant uit, en van die kant uit zien we een kudde zebra’s naderen. De grootste leeuwin ligt al klaar in aanvalshouding. Net op tijd ontdekken de zebra's het gevaar en zij blijven op veilige afstand. Er is niet veel beweging te krijgen in de troep, maar als de zon verder doorkomt, staat de grootste leeuwin op en loopt naar een paar boompjes, nog verder van ons vandaan. De anderen volgen haar voorbeeld, direct of pas veel later en daarmee is voor ons het schouwspel ten einde.

We zien verder ontzettend veel kori bustard, een grote kudde gemsbok, 2 olifanten en natuurlijk het gebruikelijke kleinwild. Een stuk verder, als we terugkomen van een waterhole waar niets te beleven valt, zien we een viertal rhino's. Ze hebben er flink de spurt in en zijn in no time uit het zicht verdwenen. Bij het uitzichtpunt dat een heel stuk de eigenlijke pan in ligt, houden we een koffiepauze. Er is verder niemand en tot nu zijn we maar een paar auto's tegen gekomen. Het is inmiddels helemaal zonnig, maar op de kale vlakte waait het behoorlijk fris. Op de “loop” vlak langs de pan is het mooi, bij een waterhole zien we het karkas van een olifant liggen, hij /zij zal gestorven zijn van ouderdom. Bij het water zelf staan zebra's en een jackal.

Dan komt ons een witte Toyota met een CAM registratie nummer tegemoet. Daarin Karin en Winfried met hun vrienden, die ook een rondje Namibië maken, maar in tegengestelde richting. We praten even en rijden dan weer verder.

De overige waterholes zijn niet echt spectaculair te noemen. Het wordt ook steeds warmer. Bij Okaukuejo Restcamp maken we een boterham die we bij de waterhole willen opeten. Maar het is daar veel te warm en behalve een paar bokjes niets te zien. We besluiten nog een rondje te rijden naar Okondeka waterhole op zo'n 20 km afstand van het restcamp. Volgens het sightingsbook bij de receptie heeft men daar vanochtend leeuwen gezien. Op deze eindeloze vlakten staan bokken en zebra's te grazen.

Er zal nog wel genoeg te halen vallen uit de schijnbaar dorre struikjes. Op de pan zelf zien we in de verte tot onze grote verbazing een drietal giraffen. Wat die hier nu te zoeken hebben? Okondeka, vlak langs de spierwitte zoutpan gelegen, ziet er al bij nadering schitterend uit.

Maar voordat we dichterbij rijden, speuren we eerst een bosje af. Ad meent daar een kat te zien liggen. Als blijkt dat dit niet zo is, rijden we aan, en zien dan slechts een paar meter verder, onder een boom, vlak langs het pad warempel twee leeuwen, een vrouwtje en een jong mannetje. Ze liggen heerlijk te soezen. We kijken een poosje en rijden dan naar het waterhole. Blauwe kranen, zebra's, gemsbok, gnoes, struisvogels, sommigen zelfs ver op de pan. We hebben genoeg gezien en rijden weer terug, verstoppen het vlees vanuit de koelkast ergens onder in de auto (sinds kort mag er geen vlees meer uit het park meegenomen worden) en rijden naar de Anderson Gate. De dame van de Veterinary Service staat er wel, maar de koelkast hoeft niet open ter inspectie. Gondwana Etosha Lodge ligt op een kleine 10 km afstand van de poort verwijderd. Het pad leidt omhoog naar de receptie met restaurant.

De kamers zijn ondergebracht in huisjes die als een slingerend lint op de helling liggen. Alles prima verzorgd. De kamers hebben een balkonnetje vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de mopane bosjes en Etosha in de verte.

We drinken een ijskoude G&T uit eigen voorraad op ons balkonnetje. Tegen half zeven lopen we omhoog over de betonnen paadjes naar het restaurant. We zitten in de prettige loungebanken en zien de zon ondergaan. Dan begint het enorm te waaien, precies zoals de receptioniste al eerder had aangekondigd. Noodgedwongen nemen we daarom al plaats aan tafel, buiten op het overdekte terras maar beter beschut tegen de wind.

Het eten in buffetvorm is erg lekker, een heel saladebuffet, springbokroast, kip en game kebab. Daarbij ook nog verschillende warme groenten, rijst en polenta. Het toetje is wat zoet. De hele avond flitst het in de verte maar tot echt onweer komt het niet. Dan lopen we weer naar beneden en gaan niet lang daarna slapen.