Het is behoorlijk koel als we de volgende ochtend om half zes opstaan. Zelfs het water in het glas op het nachtkastje is tijdens de nacht koud geworden. We halen de ontbijtmand op bij de lodge en rijden het Namib Naukluft park in. Zodra we de eerste kilometers achter ons hebben, komt de zon op. We stoppen om de licht- en schaduwwerking op de scherpe kant van de duinen vast te leggen.

Sossusvlei, het beroemde hoogtepunt van Namibie?, ligt in het hart van de Namib woestijn. Het is een enorme kleipan, omgeven door gigantische zandduinen. Enkele van deze spectaculaire rode duinen zijn met meer dan 300 meter de hoogste ter wereld. Slechts na een hevige regenbui, een zeldzaam verschijnsel in dit gebied, vult de pan zich met water. Aangezien de kleilagen nauwelijks water doorlaten, ontstaat er dan voor korte tijd een turkooizen meer. De duinen van de Namib woestijn zijn gedurende vele miljoenen jaren gevormd. Geologen denken dat de enorme hoeveelheden zand afkomstig zijn van de Oranje Rivier en in de Atlantische Oceaan zijn gestort.

Bij de parkeerplaats voor gewone auto's gaat de bandenspanning omlaag. Het zand op de laatste 4-5 kilometer naar Sossusvlei is erg los, de sporen diep. We zien dan ook dat verschillende 4x4 vast zijn komen te zitten. De chauffeurs van de jeeps van NWR zijn er als de kippen bij, die hopen natuurlijk op een flinke fooi. Misschien moeten ze ook wel gewoon betaald worden, dat hebben we zelf gelukkig nog nooit ervaren. Onze Disco gaat er moeiteloos doorheen. We vinden een prachtig ontbijtplekje, de auto in de schaduw onder een boom, de picknickbank in het zonnetje. Het is ongeveer 22-23 graden, een heerlijke temperatuur. De mand bevat zoals altijd een grote hoeveelheid yoghurt en fruit, brood, vleeswaren, kaas en jam. Er is sap, melk, koffie en water voor thee. Met porseleinen borden, echte glaasjes, stoffen servetten en een tafelkleed. De wevertjes zijn ook weer present, we zien ze, heel slim, het water dat onder de auto uit de airco druppelt, opvangen! In de woestijn gaat zo geen kostbaar water verloren! De anders altijd aanwezige jackals lopen dit keer niet rond.

Daarna gaan we aan de klim beginnen, Vera besluit niet mee te gaan, die blijft achter en maakt in haar eentje een wandelingetje aan de voet van de duinen. Het is drukker dan afgelopen maart, toen waren we helemaal alleen op Big Mama. Nu zijn het voornamelijk Duitsers, maar ook spugende en rochelende Japanners of Chinezen! Het uitzicht blijft iedere keer weer overweldigend. We rusten even uit op de top en stuiven dan steil naar beneden.

We schuiven in de auto vervolgens naar de parkeerplaats voor Dead Vlei en ploeteren te voet weer door het zand naar de vlei. Vera gaat nu wel mee.Dead Vlei ligt in het hart van Sossusvlei. Op de witte vlakte staan dode bomen van 700 tot 900 jaar oud. De strakblauwe hemel, en de zwarte,dode bomen op de door de zon gebakken witte kleivlakte tegen de rode zandduinen leveren weer mooie plaatsjes op.

Nog voor de middag rijden we moe maar voldaan terug naar Desert Camp. We zien dat Taleni aan de andere kant bezig is met bouwen van nieuwe tentunits. De komen uit het zicht te staan van het huidige kamp en kijken uit op de andere kant van de woestijn. Dicht bij onze units sjouwt een eenzame gemsbok door de droge woestijn. Je zou hem zo een bak water willen geven! We bakken pannenkoekjes met appel en rozijnen, nemen een douche en brengen de middag relaxend door.

In de avond braaien we; saté, worstjes en allerlei lekkere salades van de lodge. Deze worden keurig met het hout bij de unit afgeleverd. Met de aangewakkerde wind zitten we recht in de rook als Ad de braai aansteekt. We slepen de picknicktafel van het deck af in het zand en drinken daar in de zon, in de wind onze sundowner.

De Zwitserse buurman vraagt of wij verstand hebben van slangen, we gaan kijken en daar zit onder tegen de stam van een boompje een kleine slang, die qua patroon op een pofadder lijkt, maar zeker weten we het niet. Ook pofadders zullen niet groot geboren worden!

Het eten smaakt weer goed met een enigszins gekoelde shiraz van Guardian Peak erbij. De twee V's zijn moe en trekken zich op tijd terug. We gaan nogmaals douchen om de rook van ons af te spoelen maar de lucht hangt natuurlijk toch in onze tent. We kijken een aflevering van Homeland op de laptop maar daarbij vallen ook bij ons de ogen regelmatig dicht. Woestijnlucht maakt je blijkbaar slaperig.