We vertrekken na het ontbijt rond half 8. Bij de grens is het druk, er staat een grote groep Canadezen in de rij net voor ons. In Springbok tanken we bij en proberen verse broodjes te scoren. Die zijn er echter om 10 uur nog niet, terwijl de winkel al om 8 uur open is!

We verlaten de N7 ter hoogte van Nuwerus, richting Lutzville en we krijgen na een paar kilometers de schrik van ons leven als het asfalt ophoudt en we op een bonkige dirt road belanden. Gelukkig komen we na een tiental kilometers weer op een goede geasfalteerde weg en we kijken ons de ogen uit. We weten dat er in Lutzville een redelijke winery zit, maar dat er zoveel druiventeelt is in deze omgeving is ons totaal onbekend. Lutzville zelf is een vriendelijk dorpje, de jacaranda's staan nog in bloei, wat het geheel erg kleurrijk maakt.

We rijden (over asfalt) verder naar Strandfontein, er hangt een dikke zeemist als we dat kustplaatsje bereiken, en het ziet er weinig uitnodigend uit. Zo ook Doringbaai, ook aan de kust wat verder zuidwaarts. Dan houdt het asfalt op en zouden we terecht moeten komen op de tolweg. Dit is in feite een serviceweg van de Spoorwegen waar particulieren tegen betaling van een klein bedrag aan tol gebruik van mogen maken. Er staan nergens borden, en we denken dat we Donkin’s Bay aan moeten houden. Van een spoorweg is echter niets te zien en het pad is niet meer dan een 4 wheel drive track dwars door een natuurgebied, vlak achter de zee. Daar zien we door de mist weinig van. We bonken en hobbelen zo'n twintig kilometer, totdat dit pad toch de serviceweg van de spoorwegen kruist. Dat geeft gelijk verlichting en we zoeven verder richting Lambert's Bay. Bij het hek wordt ons naar een permit gevraagd, die we uiteraard niet hebben. Het blijkt dat deze weg, en ook de weg van Lamberts Bay naar Eland's Bay sinds september van dit jaar niet meer toegankelijk is voor particulieren. We leggen uit hoe we erop gekomen zijn en mogen gelukkig doorrijden.

Niet lang daarna houden we een crackerpauze, bij gebrek aan verse broodjes, en volgen dan de normale weg (een omweg) naar Eland's Bay. Tegen half vier checken we in bij Draaihoek Lodge, iets ten noorden van Dwarskersbos. We zijn hier al eerder geweest en het is ons toen goed bevallen. Gelukkig schijnt de zon hier weer en er staat relatief weinig wind. We nemen na onze intrek dan ook gelijk de houten boardwalk door de duinen naar het strand. We zijn dit keer niet helemaal alleen, er ligt een paartje te zonnen, er wandelt een paartje over het strand en er ligt een dode zeehond. Verder niemand en alleen het geluid van de branding.

We besluiten hier en nu al een sundowner boven op het duin te nemen, achteraf een wijs besluit want het wordt al snel een stuk koeler. De uitzichten over zee en het eindeloze strand zijn overweldigend.

Het eten, met uiteraard vis op het menu, is erg lekker. Daarbij onze eigen wijn omdat het restaurant tijdelijk geen drankvergunning heeft. Als we naar bed gaan, is een airco dit keer niet nodig!