Om half zeven zaten we aan het ontbijt en zagen de hemel rood kleuren en daarna de zon opkomen. Het was nog fris zo vroeg in de ochtend.

Daarna gingen we op game drive in het Nkasa Rupara National Park. Nkasa en Lupala zijn de twee grootste eilanden in het park. Dit is het grootste "wetland area" met de "conservation status" in Namibië. Als de Kwando Rivier overstroomt, wordt Nkasa Lupala een soort mini Okavango Delta. Het park is 320 vierkante kilometer groot en is een belangrijke corridor voor de olifanten die van Botswana naar Angola en Zambia trekken.

In het park komen leeuwen, olifanten, buffels, luipaarden en speciale "wetland" soorten antilopen zoals lechwe, sitatunga en reed buck voor. Het is een paradijs voor vogelaars met meer dan 400 voorkomende soorten vogels.

Van november tot april vertrekken de olifanten uit de buurt van Lupala Island naar Botswana vanwege de opkomende vloed en het gebrek aan mopane bomen in deze buurt.

Onze jasjes kwamen goed van pas in de oude open landrover. We hobbelden het park in en zagen in de verte een paar olifanten lopen, ook enkele kudu's en impala's. Het was schitterend mooi, oneindige velden met lang geel gras, hier en daar wat groepjes bomen. Een groot deel van het gebied waar wij doorheen reden, staat in de regentijd onder water. Op een gegeven moment werd de aandacht van de ranger getrokken door het feit dat het erg stoffig was. Verse sporen wezen uit dat nog niet lang geleden buffels het veld in waren getrokken. De ranger week van het pad af en volgde de sporen totdat we uitkwamen bij een open afgebrande vlakte, waar al nieuwe groene sprietjes gras ontsproten waren. Hier stond de kudde buffels, die volgens hem zeker wel 1000 exemplaren groot was.

Op het verdere stuk naar de Linyanti toe zagen we mooie lechwes, een reed buck, wrattenzwijnen en veel vogels. In een kale boom zat een martial eagle met een pas gevangen lilly trotter in zijn klauwen. Het was duidelijk dat hij niet aan zijn maaltijd zou beginnen, voordat wij weer verdwenen waren. Wij moesten een stuk of 3 waterwegen doorsteken, maar de oude Landrover had daar absoluut geen moeite mee.

Bij de Linyanti aangekomen, stapten we in de boot die midden tussen de hippo's en het papyrusriet lag. De hippo's waren niet blij met onze komst maar daar trokken de rangers zich niets van aan. Het was een prachtige maar vooral rustige tocht. Geen geluid als dat van de vogels en de motor van de boot. We zagen lechwes, impala's, een krokodil, mooie kraanvogels (andere dan die bij ons in de Kaap), waterbokken op de Botswaanse oever en natuurlijk hippo's.

De tocht duurde ongeveer een uur, het was inmiddels alweer goed warm geworden, ondanks het feit dat er een koel briesje boven het water stond. Terug bij de auto namen we een drankje en hotsten en botsten tenslotte weer terug naar de lodge. We zagen voor de eerste keer een in bloei staande sausage tree met ook al jonge groene blaadjes. In Kruger Park zijn ze om deze tijd nog kaal, en de grote, op worsten lijkende vruchten hangen er nog aan.

Bij de lodge aangekomen, spoelden we eerst het stof van ons af. Daarna reorganiseerde ik mijn tas en toilettas en wat vond ik daar helemaal onder in die toilettas..... mijn horloge. Had ik op het laatste moment toch blijkbaar voor de veiligere optie gekozen en had het niet op het plankje boven de wastafel gelegd. Een hele opluchting.

We besloten geen optionele lunch, die uit pasta bestond, te nemen. Zoveel dikmakers op één dag is een beetje te veel van het goede. We namen een cracker met makreel en dronken daarbij een gekregen klein flesje champagne op.

We brachten de middag al relaxend (Vivian lekker aan het zwembad van de lodge) door, wifi werkte amper en al helemaal niet op Apple apparatuur. We dronken thee met een plak cake daarbij, maakten een praatje met Laura en gingen na zonsondergang aan het diner. Dat kwam veel te laat voor ons en alleen de soep en de malva taart waren lekker. Het vlees was jammer genoeg te gaar en te droog.