Tegen zonsopkomst koelde het pas af. We maakten ons ontbijt en reden daarna naar Kongola en het Bwabwata National Park.

Het park is genoemd naar een dorpje in het reservaat en betekent: "het geluid van borrelend water". De vroegere naam is "Caprivi Game Park", het is 6100 vierkante kilometer groot en strekt zich uit tot circa 180 km vanaf de Kavango Rivier in het westen naar de Kwando Rivier in het oosten. Er komen 36 soorten kleine en grote dieren in voor.

De poort stond open maar er was niemand bij de receptie. We reden daarom maar gewoon naar binnen. Geen enkele bewegwijzering of het moesten de bordjes zijn die de richting aangaven naar Nambwa Campsite. Die hebben we dan maar gevolgd, door het diepe losse zand. We zagen kudu's en impala's. We reden eerst door een bos en toen we bij de rivier kwamen werd het open en veel mooier. We bereikten de laatste afslag naar de campsite en zagen dat de peperdure tented lodge klaar en in bedrijf was. Op een mooi open plekje, waar we eventueel gevaar van ver konden zien aankomen, en aan de rand van het water hielden we een koffiepauze. Het waaide behoorlijk, en we zagen bijna tot geen dieren, op de eerder genoemde impala's en aan de rand van het water lechwes na. Er lag een dode olifant in een bocht van de rivier en een groot aantal gieren hield de wacht aan de rand van het water.

Uiteindelijk bereikten we de Horseshoe Bend, een grote U-vormige bocht in de rivier. Vanaf de oever kon je ver kijken. We reden nog een stuk verder, zagen een eenzame olifant die gek genoeg op zijn knieën lag te graven naar water, terwijl er even verder water in overvloed was. We kwamen bij de plains, waarop we de avond ervoor hadden uitgekeken. Behalve tsetsebees was daar echter ook nu niets te zien. We draaiden om en kwamen nog wat andere auto's tegen die ook niets noemenswaardig hadden gezien. Pas in het bos niet zo heel ver van de uitgang zagen we de eerste olifanten, maar het waren er geen paar, het was een enorm grote kudde, zeker wel 400 dieren, al hadden we dat niet gelijk door. We stopten maar moesten opzij voor een jeep van de tented lodge die ons tegemoet kwam, en gewoon langs de kudde gereden was. Dat gaf ons moed en we reden een tiental meters verder, maar stootten daar op olifanten die direct naast het pad stonden. Ze flapperden met de oren, en daar stonden wij, midden in het smalle pad, diep in het zand. Ad zette de motor af en met kloppend hart wachtten we af. Totdat de dieren gewend waren aan dat witte monster, bleven ze onrustig. Een paar grote bullen passeerde ons rakelings, we durfden niet eens te kijken. Die bleven daarna lang aan een boompje knabbelen in onze directe buurt, het was alsof ze ons in de gaten wilden houden. Wat verderop kwam een deel van de kudde naar het pad, zij hadden veel baby's in hun midden. Een daarvan ging uitgeput in het zand liggen, en blokkeerde daarmee het pad volledig. De moeder, tantes en weet ik niet wat al, bleven rustig wachten langs het pad. Dat duurde eeuwen. We zagen in de achteruitkijk spiegel de Toyota staan. Met hen hadden we een kort praatje gemaakt, dicht in de buurt van de campsite. Ook zij konden niet verder want direct achter onze auto en ook wat verderop stonden olifanten midden op het pad. Dit wachten duurde meer dan een uur. Het was snikheet in de auto, we durfden zelfs geen slokje water te nemen, omdat olifanten water op honderden meters afstand kunnen ruiken. Uiteindelijk stond de kleine op en het groepje verdween in het bos aan de andere kant. Zodra wat later ook de twee bulls in onze nabijheid een paar passen dieper het bos inliepen, startte Ad de auto. In de tussentijd had zich aan de andere kant een rij van wel 6 wachtende auto's gevormd. Daarvoor moesten wij weer uitwijken, zodat die een stukje op konden rijden. We geloofden nooit dat ze gelijk verder konden rijden, de olifanten die wat verder achter ons op het pad gestaan hadden, waren daar nog niet verdwenen, toen wij wegreden.

Maar na iets meer dan 5 kwartier kon eindelijk de airco weer aan en konden we gerust ademhalen. Bij de poort betaalden we alsnog voor de permit, we kochten een nog dampend brood in Kongola en bij een paar vrouwtjes langs de weg wat aardappelen. Thuis maakten we eerst onze verlate lunch, c.q. vervroegd diner klaar. De donkey werd in de tussentijd opgestookt zodat we nog voor de schemering een frisse douche konden nemen.

Het vuur werd weer aangestookt en bij een G&T en cola genoten we in alle rust van de prachtige zonsondergang.