We waren wat later op dan gebruikelijk en zaten daarom lekker in het ochtendzonnetje aan het ontbijt. Daarna reden we terug naar Divundu, een smerige plaats, overal rommel en afval.

De weg naar het Mahango Park was nu ook gedeeltelijk geasfalteerd. We betaalden aan de poort en reden van de weg af het eigenlijke park in. De weg zelf leidt verder naar de grenspost Mohembo (Botswana) en loopt dus dwars door het park.

Mahango National Park maakt nog deel uit van het Bwabwata Park. Het is 245 vierkante kilometer groot en de rivier Kavango loopt langs de rand ervan. In het park komen hippo, olifant, buffel, sabel, roan, impala, kudu, giraffe, zebra, Chobe Bushbuck, wildebeest en tsessebe voor. Ook leeuw en luipaard worden er gezien. We zagen alles behalve de laatste 4 genoemde dieren. In het park stonden ook enkele mooie baobabs. Het was veel droger dan toen wij hier jaren geleden in december waren. We dronken koffie op het einde van het pad langs de rivier, en reden daarna weer langzaam terug. We hadden geen zin om 20 km door diep los zand te gaan rijden voor een enkel waterhole.

Op de terugweg stopten we bij het nog niet lang geleden geopende NWR Resort bij de Popa Falls. Waterval is een groot woord voor de stroomversnellingen die hier in de rivier liggen. Het resort zag er mooi en modern uit. We liepen naar de Island bar waar vandaan we zicht hadden op de grotere stroomversnellingen. De bar zelf was niet geopend. We namen een drankje en een snack op het restaurant deck (ook hier waren geen salades verkrijgbaar) en mochten in een chalet naar binnen kijken. Prachtige units met alles erop en eraan, maar ook erg prijzig. De campsites waren daarentegen niet om aan te zien, een stoffige zanderige en hete plek, diep weggestoken in de bosjes.

We kochten nog wat water in het dorp en reden terug naar ons plekje op gras aan de rivier bij Mobola. Toen de zon wat kracht verloor, begonnen we met het voorbereiden van het eten. We hadden van Maja Duitse schnitzels kunnen kopen en daar hadden we wel eens zin in na al dat rood vlees.

Zo stil als het gisteren was bij Mobola, zo bedrijvig was het vandaag. Vanuit de chalets klonken stemmen, op de camping had een groep van vier uiteindelijk gekozen voor een plekje. Later arriveerden er nog drie auto's.

Op onze laatste avond in de Caprivi genoten we bij een G&T van de koelte, de lampjes op de hangbrug naar het eiland gaven een mooi licht dat weerkaatste in het water, de Okavango stroomde met een zacht geluid langs ons heen. Het was moeilijk voor te stellen dat Vivian het koud had gehad in de grondtent de afgelopen nacht.