Deze dag kregen we een uur extra, in de Caprivi houdt men namelijk de tijd van Botswana en Zuid-Afrika aan, terwijl de rest van Namibië de tijd van Windhoek aanhoudt. Dat kwam goed uit want we hadden een heel stuk te rijden.

Het was nog donker toen we onze tent uitklommen, maar tegen 07.00 uur nieuwe tijd waren we op pad. Tot Rundu was het erg rustig op de weg. In Rundu haalden we verse broodjes, en tankten de auto vol. We kenden het plaatsje niet meer terug, het was hard gegroeid, er waren heel veel nieuwe winkels en bedrijven bij gekomen.

Tot ongeveer halverwege Grootfontein waren er veel nederzettingen langs de weg. In bijna alle plaatsjes leek het marktdag te zijn, de hele bevolking was uitgelopen en had zich verzameld bij de paar matjes waar spullen op uitgestald lagen. Ook hier weer regelmatig koeien en geiten op de weg. Water werd door de lokale bevolking vervoerd op een soort houten slee die getrokken werd door ossen. Zij, die geen os hadden, moesten de kannen water op het hoofd dragen, in dit geval waren dat altijd de vrouwen. De temperatuur was weer opgelopen naar de 30 graden.

Na de veterinaire controle halfweg tussen Rundu en Grootfontein verdwenen de hutjes. Kilometers lange afrasteringen bakenden privé terrein af en de eerste makalali palmen verschenen langs de weg. Ook Grootfontein zag er beter uit dan we ons herinnerden, we tankten bij en pinden geld bij de ATM. De weg tot Tsumeb was weer rustig, later op het stuk B1 was het erg druk. Dat waren we niet meer gewend.

Klokslag 14.00 uur stonden we voor de poort bij Emanya@Etosha. Het lag aan de B38 zo'n 30 km van de Von Lindequist Gate bij Etosha verwijderd.

We checkten in en kregen een rondleiding. Een mooie, strak moderne lodge maar hier en daar wat slordige kleinigheden. Het begon al bij de gate, een jonge man die er niet erg netjes uitzag. Er liepen koeien en geiten over de toegangsweg. Het zwembad was niet schoon, de bedden waren slordig opgemaakt met gekreukte lakens. Er moest nog van alles nagebracht en aangevuld worden. De tv werkte niet. De dame die mij later hielp met de "tea and cakes" had een vuil shirt aan. Er stonden ook koeien bij het waterhole.

Vivian voelde zich niet lekker, ze ging gelijk languit onder de parasol bij het zwembad liggen.Wij relaxten in de schaduw bij een kop thee. De koeien verdwenen en elanden, waterbokken, kudu's en twee struisvogels kwamen een slokje drinken. We hoorden vanaf ons plekje het klikgeluid in de knieën van de bull elanden. Dit doen ze blijkbaar om hun dominantie te bewijzen. Het werd langzaam wat koeler en we zagen dat de tafeltjes voor het diner binnen in het restaurant gedekt werden.

Vivian werd in de loop van de namiddag steeds beroerder en uiteindelijk kreeg ze diarree en moest overgeven. Hoogstwaarschijnlijk weer de bijwerkingen van de Malarone tabletten. Ze ging / kon in elk geval niet mee naar het diner. De eigenaresse was erg behulpzaam, gaf haar anti malaria armbanden, de pillen zouden nu toch niet werken met die symptomen. Een extra pil innemen had ook geen zin, omdat die er op een of andere manier toch weer zou uitkomen.

Het eten was een soort 5 gangen aangelegenheid. We kregen in eerste instantie een verkeerd menu aangeboden. We hadden al een keuze gemaakt toen de amuse kwam. Die was anders dan stond aangegeven. De kelner maakte zijn excuses, maar het ging allemaal met haperingen, alhoewel goed bedoeld. Toen we nog even aan het nagenieten waren van de wijn, wilde hij ons, waarschijnlijk onbewust, maar weg hebben.

Vivian sliep al toen wij terug kwamen, het was in elk geval donker en stil. Toch het beste medicijn.