In de nacht hoorden we een leeuw, even van heel dichtbij, later verwijderde zich het geluid. Dit hield zowat de hele verder nacht aan.

In de vroege morgen gingen we nog eens kijken in de hide maar ook nu was er niets te zien. Het was behoorlijk fris. We maakten ontbijt met vers sinaasappelsap en echte koffie. Intussen zagen we de eerste zebra's naar het waterhole lopen. Tegen acht uur reden we weg van Olifantsrus, verder in westelijke richting. Het pad was slecht en voerde door een prachtige savanne. Hoog geel gras, hier en daar een groepje zebra's, struisvogels, gemsbokken, gnoes en springbokken, het echte Afrika plaatje. Plotseling stootten we op een grote groep gieren. Die zaten bovenop een dode gnoe, vlak langs het pad. Er liepen minstens 10 jakhalzen in de buurt. Die hadden blijkbaar hun portie al gehad, twee van hen waren in het gras aan het stoeien.

Weer wat verder stonden een paar giraffen met kleintjes in het gras. We stopten om dit moment vast te leggen en rondkijkende zagen we plotseling aan de andere kant van het pad twee oortjes boven het hoge gele gras uitsteken, oortjes van een leeuwin! Na een poosje kwam ze overeind, zij hield de giraffen nauwlettend in de gaten. Het leek alsof ze haar kansen aan het afmeten was. We hoopten en vreesden tegelijkertijd dat ze achter die jonge giraffen aan zou gaan In de tussentijd hadden we nog twee andere leeuwen ontdekt, ze lagen veel verder van het pad af onder een boom. De giraffen waren intussen al een heel eind verder getrokken. De leeuwin stond op, liep wat verder weg het gras in en ging weer liggen. We zagen een kudde zebra's naderen, en zij zag het ook. Ook de andere twee verderop kwamen half overeind. Maar ook deze gelegenheid lieten ze aan zich voorbij gaan. Toen de zebra's uit het zicht waren, stond ze op en liep naar haar familie. Er werd geknuffeld en ze verdwenen in het hoge gras. Wij reden verder.

Bij de volgende waterholes stond alleen het gebruikelijke wild dat op de plains voorkomt, niets spectaculairs. Ook nu weer waren verschillende waterholes, die nog op onze kaart stonden, afgesloten. In de buurt van het Dolomite Camp veranderde het landschap. Het werd bergachtig, met, zoals de naam al aangaf, rotsachtig gesteente (dolomiet). We zagen de chalets tegen de helling aangebouwd liggen met uitzicht op een waterhole. De weg werd hier en daar nog slechter en er was geen dier meer te zien. We smachtten naar een kop koffie maar er was op dit hele stuk geen picknickplaats te bekennen. Wel veel borden die ons maar geboden in de auto te blijven zitten! Ook de op onze kaart aangegeven grote rondweg met daaraan veel waterholes was afgesloten.

Het was niet erg warm, slechts 22 graden toen we rond 12.00 uur bij de uitgang van Etosha stonden. We dronken onze koffie bij de gate en hielden spoedoverleg. Niemand had zin om al rond deze tijd op een camping waar verder niets te doen was, te gaan staan. Wat een geluk dat we nog niet zo lang geleden een van de twee nachten die we op die camping zouden doorbrengen (met het doel het zuidwestelijk deel van Etosha te gaan verkennen) naar Olifantsrus hadden omgeboekt. We belden naar de Vingerklip Lodge, waar we voor de volgende avond gereserveerd hadden. Die hadden gelukkig nog twee kamers vrij voor deze nacht. We besloten daarheen te rijden en dat was helemaal in Vivian's straatje want ze had genoeg van al die snurkende mensen om haar heen op campings. Vivian had een gratis nacht gekregen in Vingerklip en we hoopten maar dat dit ook zou gelden voor de extra nacht.

De weg tot Kamanjab was geasfalteerd en liep nog gedeeltelijk langs het park. In Kamanjab tankten we vol en namen vervolgens de gravelweg C35 richting Khorixas. Deze voerde door een mooi heuvelachtig Damara landschap. We stopten voor een boterham en gaven een paar jongemannen die met hun kapotte auto al vanaf de vroege morgen gestrand waren een fles water en oogdruppels (een van de mannen had last van zijn ogen). Verder konden wij hen ook niet helpen.

Tegen 15.00 uur reden we de poort van Vingerklip door. We waren hier al twee keer eerder, maar hadden nog nooit in de lodge zelf gelogeerd. Vingerklip ligt in de schitterende vallei van de Ugab Rivier en is omgeven door de terrassen van deze rivier. Vingerklip zelf is een zandstenen rots die 35 meter het vlakke landschap insteekt. De vorm van de rots is natuurlijk een vinger, zoals de Afrikaanse benaming aangeeft en is ontstaan doordat de omgeving van de Ugab vallei dat ooit een plateau was is uitgesleten in drie terrassen of lagen. De vinger is een overblijfsel van de bovenste laag..

We checkten in en liepen over de paadjes door de prachtig aangelegde tuinen naar onze kamers. Bij het waterhole onder in de tuin stonden kudu's en zebra's. We namen snel een douche om de zonsondergang boven op het plateau bij de bar/restaurant Eagle's Nest te kunnen meemaken. We moesten een heel eind naar boven lopen en tenslotte vlak langs de steile wand via een metalen trap naar de top klimmen. Daar hadden we een geweldig uitzicht over de hele omgeving. We namen een sundowner en bij een vuurtje genoten we van dat moment. Het waaide daarboven behoorlijk fris, en we waren dan ook blij niet daar gereserveerd te hebben voor het diner. Nog voor de duisternis inviel, daalden we af. Het buffet in de lodge was erg smakelijk, met onder andere heerlijke oryx sirloin roast.

Ook deze avond stond de grote oranje volle maan weer aan de hemel toen we terug naar onze kamer liepen.