Geen enkel geluid van een brullende leeuw, of lachende hyena had ons die nacht uit de slaap gehouden. We stonden dan ook fris en monter tijdig langs het bed, klaar voor actie.

De zon kwam net op toen we nog voor half 7 op het pad noordwaarts reden. Voor ons reed een vijftal auto's, het waren de Rooiputs campinggasten, die net als wij al vroeg midden in het park op weg konden. Bij Kij Kij was het raak. Een nog jonge leeuw lag heerlijk in het gouden licht van de zon te genieten, twee anderen op enige afstand. Uit de auto's van de campinggasten kwamen enorme kanonnen door de ramen naar buiten steken. Daar konden wij met onze apparatuur niet tegenop. Na een poosje kwamen de twee leeuwen bij elkaar om wat te stoeien. Vervolgens liep een van hen naar de leeuw in het zonlicht en ook daar volgde een stoeipartijtje. Tenslotte hielden ze het voor gezien en ze liepen gedrieën heel relaxed het duin op. Boven op het duin draaiden ze zich een voor een nog eens om, als om voor ons te poseren, waarna ze achter de struiken en over de toppen verdwenen. We zagen wat verderop enkele jackals, in totaal wel een stuk of 11.

Struisvogels, gemsbokken, red hartebeest en twee enorm grote kuddes springbokken. Het waren batchelor herds en de bokken waren twee aan twee in gevecht. Zo nu en dan sprong er een met 4 poten tegelijk de lucht in, een prachtig gezicht. We reden weer tot aan Melkvlei, namen daar een smoothie en een vruchtenreep en vluchtten weer de auto in. Er stond een frisse wind, voor het eerst op deze trip. Het was ook maar 21 graden.

Op de terugweg kwamen we andermaal voorbij aan de springbokken en we zagen dat ze bijna allemaal één richting uitkeken. We stopten en hoorden ook alarmcalls. We scanden de omgeving af totdat Ad ver weg drie leeuwen zag liggen, onder een struik bijna op de top van een duin. Bijna tegelijkertijd zag ik nog twee leeuwen opzij daarvan liggen. Maar het waren geen 5 leeuwen, nee het waren er 7 in totaal.

Voldaan reden we terug naar de lodge waar we moesten wachten op ons ontbijt, dit ofschoon we duidelijke afspraken hierover hadden gemaakt. Later bleek dat het 't wachten niet waard was geweest, we kregen ieder een vierde partje toast met een gebakken ei en twee worstjes met bacon er omheen. Jus uit een pak, geen koffie, geen thee. Die koffie werd op ons verzoek nagebracht, wat weer wachttijd opleverde. Enfin, geen best einde van ons verblijf in de Rooiputs Lodge.

Op weg naar de uitgang van het park was verder niets meer te zien. We waren rond 1 uur terug in Upington, deden daar snel een paar boodschappen en reden verder naar Augrabies Falls National Park. Het was inmiddels weer goed heet geworden. We kwamen de Duitse snelheidsduivels weer tegen bij de ingang van het park.

Inmiddels wisten we dat het om een nieuwe Mercedes ging, want alle volgauto's waren ook van Mercedes. Op het stuk van Kakamas naar Pofadder ligt ook weer een snelheidstest traject, en we lazen later dat er slechts enkele plaatsen in de wereld zijn, waar dit mogelijk is.

In Augrabies Falls aangekomen maakten we eerst de onze warme maaltijd klaar, want na dat zuinige ontbijt had iedereen trek. In de late namiddag, toen de ergste hitte voorbij was, liepen we naar de Falls. Alles was fantastisch opgeknapt nadat de overstroming enkele jaren geleden alle platforms verwoest had. Er stond flink wat water in de falls maar niet optimaal, want het was in heel Zuid-Afrika droger dan normaal geweest.

Van ieder platform had je weer een ander zicht en de laaghangende zon gaf het geheel een aparte dimensie.

Bij Augrabies Falls National Falls perst de machtige Oranjerivier zich door een nauw, 250 meter diep ravijn, uitgesleten in het massieve graniet. Vlak voor de watervallen heeft de rivier, tezamen met een aantal eilanden en kleinere stroomgeulen, een breedte van ongeveer 3 kilometer. Als het water in de rivier hoog staat, stort er per seconde 405 miljoen liter water in het ravijn, niet alleen via de hoofdgeul maar ook nog eens via 18 kleinere geulen.

Hiermee is de Augrabies Falls de op zes na grootste waterval ter wereld. Vooral in de maanden na de regens (maart/april) kan men de 56 meter waterval in al haar glorie naar beneden zien storten.

Het vallende water maakt enorm veel lawaai en daaraan dankt het gebied de Khoi-naam aukurabis, 'de plaats van het grote lawaai'. In de loop van miljoenen jaren heeft de rivier over een afstand van 15 kilometer een kloof door graniet-gneisslagen uitgesleten. Dit is het grootste, in graniet uitgesleten ravijn ter wereld. De gladde, gepolijste, door water afgesleten wanden zijn stille getuigen van de enorme krachten van de natuur.

In een apart deel van het park kan men safari's rijden. Het Augrabies Falls National Park heeft een totale oppervlakte van 13.600 hectare en ligt in een van de droogste gebieden van Zuid-Afrika, wat tot uitdrukking komt in een soort maanlandschap. De vegetatie is typisch voor de drogere delen van de zuidelijke Kalahari.

Er leven 47 wildsoorten in het park, waaronder de bedreigde zwarte neushoorn, maar deze worden niet vaak gezien. De rotsachtige vlaktes vormen een ideale leefomgeving voor klipspringers en klipdassen. Andere aanwezige soorten zijn springbok, chacma-baviaan, groene meerkat en aardwolf.

Wij hadden echter geen zin meer in een gamedrive na het lange auto zitten en weer terug bij ons ruime chalet, dronken we een G&T als sundowner, maar de muggen plaagden ons zodanig dat we snel naar binnen in de airco verdwenen. We maakten het ook niet laat, want de volgende dag hadden we weer een flinke rit voor boeg.